Ne zaman bıraktın hayal kurmayı?

Ankara işte yine soğuk. Ocak ayında Ankara' nın sıcak olduğu pek görülmemiştir zaten. Son zamanlarda gözlerim hep puslu dolaşıyordum. Sanırım bu aralar çok melankolik olmuştum. Aldığım ilaçlar baskılıyordu beni dinginleştiriyordu. Ama beni dinginleştiren başka bir şey ise bu şehirdi. Gerçekten bana huzur veriyordu bu resmi ve gri şehir. Ankara öyle renksizdir ki Tunalı, Bahçeli bile yetmez onu renklendirmeye. İnsanlar hep hızlı yürür. Şehir hep hızlı akar. Hızlı akar ve çabuk tükenir. Saat 10 dedin mi sokaklar boşalır.

Aylar süren tedavimin son durağı Tunus caddesinde bir poliklinikti. Tabi ki yine bir saat öncesinde gelmiştim. Beni son zamanlarda en huzurlu hissettiren yer orasıydı çünkü. Arabamı park ettim. Tunalı' ya çıktım hemen. Ankara' ya her gelişimde giderdim. Bana eski mutlu günlerimi hatırlatırdı o cadde. Yürürken gözümde canlanırdı her anım. Yanımda 20 yaşımdaki halim beraber yürürdük cadde de. Saçımda artık tek tük beyazlar çıkıyordu. Kafamı çevirip yanımdaki adama baktım. Ne kadar neşeliydi. Beyazları da henüz çıkmamış. Gülüyordu ben de gülüyordum ama onun kadar içten gülemiyordum artık. Ben biraz değişmiştim. Üstüme bir ağırlık çökmüştü. Sanki ben bu hayatın neresindeyim diye soruyordum artık. Yanımdaki adamın ise dünyadan haberi yoktu. Çocuktu daha 20 yaşında bir çocuk. O çocuk beni görse herhalde bize bunu kim yaptı diye sorardı. Cevap veremezdim. Bunun bir cevabı yoktu. Belki de vardı ama vermeye korkardım. Bizdi belki cevabı belki de herkesti bu sorunun cevabı. Kahve içmek için bir cafeye girdik sonra. Sohbet etmeye başladım karşımdaki çocukla hedefin ne dedim bu hayatta nerede olmak istiyorsun dedim. Bu sohbetim ona çok sıkıcı gelmiş olacak ki ne hedefi ya dedi şu okulu bitirelim önce dedi. Evet 20 yaşımdayken hayat bu kadar hafifti benim için hedefim yoktu. Okulu bitirmek vardı. Hiçbir şeyi ciddiye almazdım. Sonra ne oldu da hayatı bu kadar ciddiye almaya başladım onu düşündüm cevabı bulamadım. Hep böyle kal çocuk dedim karşımdaki o gülen o gözlerinin içi gülen çocuğa. Saatime baktım. Vakit yaklaşmıştı artık. Acaba bu sefer o ilaçlardan kurtulabilecek miydim. Doktor artık tamam iyisin diyecek miydi?

Bu doktorun kapısından 2. girişimdi. Görünce beni hatırlaması çok hoşuma gitmişti. Hatırlanmak her insana güzel hissettirir. Sanırım önceki seansımızda yaptığım felsefi konuşmadan dolayı aklında kalmıştım. En az benim kadar çatlaktı bu kadında. Çatlak demeyelim de farkındaydı mı diyelim bilmiyorum. Hemen bir psikolog bulup bulmadığımı sordu bana. Ben de yine o çok bilmiş ukala tavrımla "Hayır" dedim. Beni profesyonel olarak değil beni hissederek dinleyecek birine ihtiyacım var dedim. Beni anlayacak beni yaşayacak birine. Modern tıpa biraz ters gelmiş olacak ki bu talebim eğer bir psikolog bulmazsan ilacın dozunu düşürmeyeceğim dedi. Üniversite deki benle konuştuğumu söyledim. Acaba dedim ben şizofren mi oluyorum dedim? İlginç ama bu çok normal bir şeymiş. İnsanı kendinden başka kim anlayabilir ki dedi. 20 dakikalık sohbetimizden sonra Şubat ta tekrar görüşmek üzere randevulaştık. Tabi elimde dozu artan ilaçlarla. Aslında kendimi o kadar kötü hissetmiyordum. Son zamanlarda çok fazla umursamaz olmuştum ve bu durum hoşuma gidiyordu. Kendimle uğraşmayı da bırakmıştım. Kendimi suçlamıyordum. İnsanlar beni suçluyor ben de onlara kocaman lanet olsun(türkçe dublajlı) diyordum. Her şeyin suçlusu ben olamam ya.

Polikliniğin Atatürk bulvarına bakan tarafından çıktım. Az yürüdüm. Dizlerimin bağı çözüldü birden. Bu aralar çok sık başıma geliyor bu ilaçlardan mıdır nedir? Yığılıp kalasım geliyor aniden. Üst geçidin merdivenlerine oturdum. Yine geldi o çocuk pis pis sırıtıyor. Artık sinir bozucu olmaya başladı her şeye bu kadar gülecek ne var dedim. "Ne oldu?" dedi. "Büyük kaybettim" dedim. "Sen hiç umudunu kaybeden birini gördün mü?" dedim. "Ahh bırak bu arabesk cümleleri" dedi aniden. "Anlat ne oldu dedi?" Son 3 senedir yaşadığım şeyleri anlattım. Güldü yine manyak manyak. "Ne gülüyorsun?" dedim. " Bunları ben de yaşadım" dedi 20 yaşındaki ben. "Ama sen ne zaman hayal kurmayı bıraktın?" . Bilmiyorum ben ne zaman hayal kurmayı bıraktım. Ne zaman kafayı yastığa koyar koymaz uyumaya başladım bilmiyorum. Sarıldı çocuk aniden bana. "Üzülme" dedi. "Henüz herkesi tanımadın. Aynı şeyleri defalarca yaşamış olman hayal kuramayacağın anlamına gelmez. Elinde kırılan bardağın camları batıyor diye bardak mı kullanmayacaksın?" dedi.

Sorunu anlamıştım hayallerim kırılmıştı. Defalarca sevmiş defalarca kursağımda kalmıştı. 20 yaşındayken kurduğum hayallerin hiç biri gerçek olmamıştı. Hayata kızgındım. Hayata kırgındım. Buydu dizlerimin bağını çözen. Aslına bakarsan hayal kurmuyor değildim. Ama kurduğum hayallere inanmıyordum. Şöyle bir kafamı kaldırdım ve baktım insanları kurduğu hayallere inandıran güç neydi? Bilmiyorum onu unuttum. İnsanlara hayal kurduran başka bir insanmıydı? Az önceki konuşma gerçek miydi? Şizofren mi oluyordum? Yanımda oturan çocuk nereye gitmişti? Kalktım merdivenlerden;
Bir vakit hiç durmadan yürüdüm
Yol Aldım hayli zaman
Bıkmadan usanmadan
Yorulmadan Yürüdüm.

Hastalığım ne depresyon ne anksiyete, hastalığım kurduğum hayallerin kırılması.